ســوغاتی- بیاد اردلان و هایده ( تقدیم به عشق زندگیم)

شعر: ســوغاتی ( تقدیم به عشق زندگیم)

شاعر: اردلان سرفراز

خواننده: شادروان هایده

اردلان سرفراز در سال ۱۳۲۹ در شهر داراب واقع در استان فارس متولد گردید. او فرزند ارشد خانواده بود و مادرش نیز در شعر دستی داشت. شروع زندگی شاعرانه اردلان در سال اول دبیرستان در مدرسه امیر کبیر و با تشویق معلمی به نام دانشمند بود. او به پیشنهاد پسرعموی مادرش (حسین سرفراز، شاعر و روزنامه نگار معروف آن زمان) برای گذران زندگی با رادیو ایران و ارکستر جوانان کار خود را به عنوان ترانه سرا آغاز کرد. پس از یک سال به دلایلی رادیو ایران را ترک کرد. اما سرفراز ترانه سرودن را به شکل حرفه‌ای آغاز کرد و با ترانه شب هم او هم ابی خواننده ترانه به شهرت رسیدند.

اردلان سرفراز چند سال پس از انقلاب ۱۳۵۷ و در سال ۱۳۶۲، ایران را به مقصد آلمان ترک کرد. هنگام ترک ایران به آشنایان دارابی خود اعلام کرد که من فقط برای سرفرازی ایران از اینجا می روم. مدتی در یک شرکت قاب سازی مشغول به کار شد تا این که با شنیدن صدای نصرالله معین شوق ترانه خواندن را در وی دوباره بیدار کرد.

 

سوغاتی یکی از ترانه‌های محبوب موسیقی پاپ ایرانی با صدای هایده خوانندهٔ ایرانی است که در سال ۱۳۵۵ در تهران ساخته شده‌است. سازنده موسیقی این ترانه محمد حیدری، ترانه‌سرا اردلان سرفراز و تنظیم کنندهٔ ترانه برای ارکستر ناصر چشم‌آذر است. این ترانه در سال‌های پس از درگذشت هایده، بارها توسط خوانندگان دیگر مانند شکیلا، هنگامه، شنی، یاسمین لوی و علی لهراسبی بازخوانی شده‌است. (برگرفته از ویکیپدیا فارسی )

..... ودر آخر این ترانه رو تقدیم به تنها عشــــق زندگیـــم می کنم.

 

 پخش آنلاین و دانلود آهنگ با صدای زنده یاد هایده

وقتی میای صدای پات از همه جاده‌ها میاد

انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد

تا وقتی که در وا میشه لحظه دیدن می‌رسه

هر چی که جاده‌س رو زمین به سینه من می‌رسه

آآآآآآآآآآآه

ای که تویی همه کسم بی تو می‌گیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می‌خوام می‌رسم

به هر چی می‌خوام می‌رسم

وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم؟

گل‌های خواب‌آلوده رو واسه کی بیدار بکنم؟

دست کبوترای عشق واسه کی دونه بپاشه؟

مگه تن من می‌تونه بدون تو زنده باشه؟

ای که تویی همه کسم بی تو می‌گیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می‌خوام می‌رسم

به هر چی می‌خوام می‌رسم

عزیزترین سوغاتیه غبار پیراهن تو

عمر دوباره منه دیدن و بوییدن تو

نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس می‌خوام

عمر دوباره منی تو رو واسه نفس می‌خوام

ای که تویی همه کسم بی تو می‌گیره نفسم

اگه تو رو داشته باشم به هر چی می‌خوام می‌رسم

به هر چی می‌خوام می‌رسم

گرگ درون ( زنده یاد فریدون مشیری)

شعر: گرگ درون (بیاد فریدون مشیری و روحش لطیفش)

شاعر: زنده یاد فریدون مشیری

دکلمه: داریوش

نمی دونم این همه الهاماتو زنده یاد ( این کلمه رو از ته قلبم می گم بدون تعارف رایج) فریدون مشیری از کجا و چی میگیره. مگه میشه یک انسان اینقدر نازک اندیش و به معنی واقعی کلمه انسان باشه. ترجمه این شعر رو از وبلاگ یکی از عزیزان گرفتم و بدون هیچ ویرایشی میزارم براتون البته با ذکر منبع ( امیدوارم که منبع اصلیش باشه)

 

دانلود و مشاهده آنلاین فایل تصویری شعر با صدای زنده یاد فریدون مشیری

دانلود و مشاهده آنلاین فایل تصویری شعر با صدای داریــــوش

گفت دانایى که گرگى خیره سر

هست پنهان در نهاد هر بشر

لاجرم جارى است پیکارى بزرگ

روز و شب مابین این انسان و گرگ

زور بازو چاره این گرگ نیست

صاحب اندیشه داند چاره چیست

اى بسا انسان رنجور و پریش

سخت پیچیده گلوى گرگ خویش

اى بسا زورآفرین مردِ دلیر

مانده در چنگال گرگ خود اسیر

هرکه گرگش را دراندازد به خاک

رفته رفته مى‌شود انسان پاک

هرکه با گرگش مدارا مى‌کند

خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند

هرکه از گرگش خورد دائم شکست

گرچه انسان مى‌نماید ،گرگ هست

در جوانى جان گرگت را بگیر

واى اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیرى گرکه باشى همچو شیر

ناتوانى در مصاف گرگ پیر

اینکه مردم یکدگر را مى‌درند

گرگهاشان رهنما و رهبرند

اینکه انسان هست این سان دردمند

گرگها فرمان روایى مى‌کنند

این ستمکاران که با هم همرهند

گرگهاشان آشنایان همند

گرگها همراه و انسانها غریب

با که باید گفت این حال عجیب

A Wise One once said 
There exists a headstrong WOLF hidden in the heart of each man 
Therefore a huge battle flows day and night between this wolf and man

The arm’s might is not the remedy for this wolf
The master of thought only knows this remedy

Many a time a disheveled and afflicted man
Has severely rung his wolf's neck

And at other times, the might of a praised and braved man
Has been naught but captive in his wolf's claws

He who lays his wolf to the ground
Will gradually become Pure

And he who is defeated every moment by his wolf
Though might  appear as a man, is non other than a wolf

And he who puts  up with his wolf
Will develop the wolf’s temper and trait

While  young, grab a hold of your wolf’s soul
Alas! If this wolf turns old  with you

In old age, even if you be as a lion
You will be  helpless in the battle with the old wolf

When people tear each  other up
It is in fact their wolves that lead and guide them such

When man is afflicted in such manner
Proves that the wolves are in charge

And those oppressors who are in close relationship
It is their wolves  that are each other's acquaintances

Wolves are companions in the way and men but strangers
With whom should one share this strange condition

منبع  (http://eluniblog89karaj.blogfa.com/post-14.aspx)

ریشه در خاک( زنده یاد مشیری)

قبل از این که این شعر را بخوانید باید داستان گفتن این شعر را بگوییم ؛ استاد فرمودند، سالها پیش یکی از دوستان که  با خانواده اش به آمریکا کوچ کرد از زیبای های امریکا و غرب برایم گفت و به من پیشنهاد اقامت در امریکا را کرد. استاد از دوستش یک شب وقت خواست تا در این باره فکر کند. این شعر جوابی است که استاد به دوستشان گفتند در زیر لینک دانلود فایل صوتی که استاد در امریکا این شعر را می خوانند رو گذاشتم امیدوارم لذت ببرید.

شعر:ریشه در خاک

شاعر: فریدون مشیری

دانلود مستقیم فایل تصویری شعر با صدای زنده یاد فریدون مشیری

10.2 MB

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد

و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.

نگاهت تلخ و افسرده است.

دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.

غم این نابسامانی همه توش وتوانت را زتن برده است.

تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.

تو با دست تهی با آن همه طوفان بنیان کن در افتادی.

تو را کوچیدن از این خاک ،دل بر کندن از جان است. 
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.

تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران

تو را این خشکسالی های پی در پی

تو را از نیمه ره بر گشتن یاران

تو را تزویر غمخواران ز پا افکند

تو را هنگامه شوم شغالان

بانگ بی تعطیل زاغان

در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیب خویش

که از آن سوی گندمزار

طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است

تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت

تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت

که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است

تو با چشمان غمباری

که روزی چشمه جوشان شادی بود

و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست

خواهی رفت.

و اشک من ترا بدروردخواهد گفت

من اینجا ریشه در خاکم

من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم

من اینجا تا نفس باقیست می مانم

من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم؟!

امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست

من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم

من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی

گل بر می افشانم

من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید

سرود فتح می خوانم

و می دانم

تو روزی باز خواهی گشت

درد عشق و انتظار (ایرج بسطامی)

شعر: درد عشق و انتظار ( سراب آرزو)

شاعر: تورج نگهبان

خواننده: ایرج بسطامی

این آهنگ رو چند روز پیش که تو یک سفره خانه سنتی بودیم گوش دادم، خیلی لذت بردم از این تصنیف. البته تصنیفی که گوش دادم با صدای بهرام حصیریبود، خودم هم تعلق خاطر بیشتر به تصنیف بهرام حصیری دارم ، اما به رسم امانت نام تصنیف گر اولیه این شعر را گذاشتم. مطمئنم به دل شما هم میشنه خیلی زیباست هم شعرش هم صدای شادروان بسطامی.

درد عشق و انتظار

               دارم زان شب یادگار  

                                     در آن شب سرد پاییز

آهنگ سفر می کردی                    

                 از رهگذری محنت بین  

                                     دیدم که گذر می کردی

تو رفتی و دلم غمین شد                      

                 قرین آه آتشین شد  

                                    از آن شبی که بر نگشتی

جهان که شادی آفرین بود  

                  به چشم من غم آفرین شد                                    

                                   از آن شبی که بر نگشتی

از آن شب سرد خزان شبها گذشته                     

                             داستان باده و مینا گذشته

                                         روزگاری بر من تنها گذشته

تو رفتی و دلم غمین شد                     

                     قرین آه آتشین شد                                   

                                   از آن شبی که بر نگشتی

منم چو چشمه سرابم

            چو نقش آرزو بر آبم

                                     همچو قصه و فسانه ام

بلرزدم زدل نسیمی

                   به وقت زندگی حباب

                                   در زمان بی نشانه ام

آرزو، آرزو، ای سراب بی کران

                                       ای امید بی نشان

ای که شعله های تو آتشم زند به جان

                                 عشق من بود گناه من

منم عاشق منم رسوا

                   بار غم به دل نشسته ای

منم عاشق منم شیدا

                  مرغ بال وپر شکسته ای

چرا از ما تو

         ای زیبا

               رشته ی الفت گسسته ای

نمی پرسی

      ز حال ما

           فارغ  از  این حال خسته ای 

جز به دل مشتاقش غم آهی نمی سازد

              آن که ندارد سوزی دیوانه نمی سازد

                                           سوز دل بود گواه من

منم چو چشمه سرابم

           چو نقش آرزو بر آبم

                                    همچو قصه و فسانه ام

بلرزدم زدل نسیمی

                   به وقت زندگی حباب

                                      در زمان بی نشانه ام

دریای نگاه( فریدون مشیری)

شعر:  دریای نگاه

شاعر: فریدون مشیری  

 

 

به چشمان پریرویان این شهر،

             یه صد امید می بستم نگاهی ،   

                         مگر یک تن ازین نا آشنایان ،  

                                            مرا بخشد به شهر عشق راهی

به هر چشمی - به امیدی که این اوست –

                    نگاه بیقرارم خیره می ماند ،  

                               یکی هم ، زین همه ناز آفرینان ،

                                           امیدم را به چشمانم نمی خواند ! 

غریبی بودم و گم کرده راهی ،

                            مرا با خود به هر سویی کشاندند ،

                                                 شنیدم بار ها از رهگذاران

                                                              که زیر لب مرا دیوانه خواندند ! 

ولی من ، چشم امیدم نمی خفت .

                       که مرغی آشیان گم کرده بودم

                                    ز هر بام و دری سر می کشیدم 
                                                     به هر بوم و بری پر می گشودم. 

امید خسته ام از پای ننشست ،

              نگاه تشنه ام در جستجو بود.

                              در آن هنگامه دیدار و پرهیز ؛

                                                رسیدم عاقبت آنجا که او بود ! 

" دو تنها و دو سر گردان ، دو بی کس "

                    ز خود بیگا نه ، از هستی رمیده ،

                                    ازین بیدرد مردم ، رو نهفته ،

                                                       شرنگ نا امیدی ها چشیده ، 

دل از بی همزبانی ها شکسته ،

                 تن از نا مهربانی ها فسرده ،

                              ز حسرت پای در دامن کشیده ،

                                              به خلوت ، سر به زیر بال برده ،  

" دو تنها و دو سر گردان ، دو بی کس " ،

               به خلوتگاه جان ، با هم نشستند ،

                                   زبان بی زبانی را گشودند ،

                                              سکوت جاودانی را شکستند . 

مپرسید ، ای سبکباران ، مپرسید

                 که این دیوانه از خود بدر کیست ؟

                                   چه گویم ؟ از که گویم ؟ با که گویم؟

                                                      که این دیوانه را از خود خبر نیست. 

به آن لب تشنه می مانم که - نا آگاه

                               به دریای در افتد بیکرانه ،

                                        لبی ، از قطره آبی ، تر کرده ،

                                                   خورد از موج وحشی تازیانه ! 

مپرسید ، ای سبکباران ، مپرسید

                     مرا با عشق او تنها گذارید .

                                      غریق لطف آن دریا نگاهم

                                                       مرا تنها به این دریا سپارید !