ناله زنجیر(هوشنگ ابتهاج)

شعر: ناله زنجیر

شاعر: هوشنگ ابتهاج(ه-الف-سایه)

او در ۲۹ اسفند ۱۳۰۶ در رشت متولد شد و پدرش آقاخان ابتهاج از مردان سرشناس رشت و مدتی رئیس بیمارستان پورسینای این شهر بود.ابتهاج سرپرستبرنامه گل‌ها در رادیوی ایران، پس از کناره گیری داوود پیرنیا و پایه‌گذار برنامه موسیقایی گلچین هفته بود.تعدادی از غزل‌های او توسط خوانندگان ترانه اجرا شده‌است.ابتهاج در جوانی دلباخته دختری ارمنی به نام گالیا شد که در رشت ساکن بود و این عشق دوران جوانی دست مایه اشعار عاشقانه‌ای شد که در آن ایام سرود. بعدها که ایران غرق خونریزی و جنگ و بحران شد، ابتهاج شعری با اشاره به همان روابط عاشقانه‌اش با گالیا سرود.وی هم اکنون در آلمان زندگی می‌کند.

گفتمش:

” شیرین ترین آواز چیست؟   ” 

چشم غمگینش به رویم خیره ماند  

قطره قطره اشکش از مژگان چکید
لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند:
” ناله زنجیرها بر دست من! ”

گفتمش:

” آنگه که از هم بگسلند … ” 

خنده تلخی به لب آورد و گفت: 

” آرزوئی دلکش است اما دریغ! 

بخت شورم ره بر این امید بست. 

و آن طلائی زورق خورشید را
صخره های ساحل مغرب شکست!… ” 

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می گریست.

گفتمش:

” بنگر در این دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی است! ” 

سر به سوی آسمان برداشت گفت:
” چشم هر اختر چراغ زورقی است
لیکن این شب نیز دریایی ست ژرف. 

ای دریغا شبروان کز نیمه راه
می کشد افسون شب در خوابشان… ”

گفتمش:

” فانوس ماه
می دهد از چشم بیداری نشان… ”

گفت:

” اما در شبی این گونه گنگ
هیچ آوایی نمی آید به گوش.. ”

گفتمش:

” اما دل من می تپد
گوش کن اینک صدای پای دوست! ”

گفت:

” ای افسوس در این دام مرگ
باز صید تازه ای را می برند
این صدای پای اوست!… ” 

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشک ها پرسیدمش:
” خوش ترین لبخند چیست؟ ” 

شعله ای در چشم تاریکش شکفت
جوش خون در گو نه اش آتش فشاند

گفت:

” لبخندی که عشق سربلند
وقت مردن بر لب مردان نشاند. ” 

من ز جا برخواستم بوسیدمش.