مثــــــل دریا

تارنمای برای دوستداران شعر ، تصنیف و ترانه های ماندگار این سرزمین اهورایی ( لطفاْ ازقلم - فونت- BLotus و یا BZar استفاده کنید )

مثــــــل دریا

دختران انتظار(شاملو)

شعر: دختران انتظار

شاعر: زنده یاد احمد شاملو

سلام دوستان خوبم خیلی وقته که شعر جدید نگذاشتم تو وبلاگم آخه اینقدر مشغله داشتم توی این چند وقت که نشد شعری بزارم اما به سفارش یکی از دوستای گلم که خیلی دوسش دارم ، یه شعر فوق العاده از زنده یاد شاملو رو میخوام بزارم. هیچ قضاوتی راجع به مضمون این شعر نمی کنم خودتون بخونید و اگه دوست داشتید نظر بدید .

دختران دشت!
دختران انتظار!
دختران امید تنگ
در دشت بی کران،
و آرزوهای بیکران
در خلق های تنگ!
دختران آلاچیق نو
در آلاچیق هائی که صد سال! -
از زره جامه تان اگر بشکوفید
باد دیوانه
یال بلند اسب تمنا را
آشفته کرد خواهد...

دختران رود گل آلود!
دختران هزار ستون شعله،‌به طاق بلند دود!
دختران عشق های دور
روز سکوت و کار
شب های خستگی!
دختران روز
بی خستگی دویدن،
شب
سر شکستگی!-
در باغ راز و خلوت مرد کدام عشق -
در رقص راهبانه شکرانه کدام
آتش زدای کام
بازوان فواره ئی تان را
خواهید برفراشت؟

افسوس!
موها، نگاه ها
به عبث
عطر لغات شاعر را تاریک می کنند.

دختران رفت و آمد
در دشت مه زده!
دختران شرم
شبنم
افتادگی
رمه!-
از زخم قلب آبائی
در سینه کدام شما خون چکیده است؟
پستان تان، کدام شما
گل داده در بهار بلوغش؟
لب های تان کدام شما
لب های تان کدام
- بگوئید !-
در کام او شکفته، نهان، عطر بوسه ئی؟

شب های تار نم نم باران - که نیست کار -
اکنون کدام یک ز شما
بیدار می مانید
در بستر خشونت نومیدی
در بستر فشرده دلتنگی
در بستر تفکر پر درد رازتان،
تا یاد آن - که خشم و جسارت بود-
بدرخشاند
تا دیر گاه شعله آتش را
در چشم بازتان؟

بین شما کدام
- بگوئید !-
بین شما کدام
صیقل می دهید
سلاح آبائی را
برای
روز
انتقام؟

محتبی شنبه 30 خرداد 1388 ساعت 12:23

نظرات 8 + ارسال نظر

سمیر پنج‌شنبه 1 مرداد 1388 ساعت 13:33 http://daftareeshghnevis.blogsky.com/

سلام مجتبی جان
دفتر عشق نویس آپ شد
...............................
زمین فرش از غرور پرپرم شد
تو رفتی بی وفایی باورم شد
همان راهی که از آن می گذشتی
ببین،شرمنده...................
موفق باشی و عاشق
یا حق

پیمان دوشنبه 18 آبان 1388 ساعت 14:54 http://ghazal-peyman.persianblog.ir

سلام وب جالبی داری منم مث تو ام خیلی سرم شلوغه هر از گاهی که بتونم به وبم سر می زنم. خوشحال میشم به وبم بیای هرچند به روز نیست

hilda یکشنبه 6 تیر 1389 ساعت 21:11 http://erona.blogfa.com

shere jalebi bood man asheghe sheraye shamloo am.
movafagh bashi va age shod be webloge manam sar bezan khoshhal misham

azim جمعه 9 اردیبهشت 1390 ساعت 13:50 http://azim1986.blogspot.com/

اگه دوست داشتیم؟!؟!؟!؟ اگه؟!؟!؟ یکی از بزرگترین شاهکارهای شاملوی این شعر که خود شاملو هم بسیار روش تعصب داره. فقط نیشگونی که شاعر ف مخاطبش رو می گیره که
افسوس!

موها، نگاه ها

به عبث

عطر لغات شاعر را تاریک می کنند.
خودش شاهکاره.
به هر حال ممنون.

[ بدون نام ] چهارشنبه 4 آبان 1390 ساعت 07:12

ترجمه ی این شاهکار به زبان کردی از ناصر حسامی
له‌ برینی سه‌ر دڵه‌که‌ی ئابایی
16 Apr 2009

گه‌وره‌کچانی ده‌شته‌کی!
گه‌وره‌کچانی چاوه‌ڕوان!
گه‌وره‌کچانی هومێدی ته‌نگ
له‌ ساراتی بێسنوورا
وه‌ ئاره‌زووی سنوورپه‌ڕێن
له‌ په‌رژینی خوڵقی ته‌سکا!
گه‌وره‌کچانی خه‌یاڵی ڕه‌شماڵی نوێ
له‌ ڕه‌شماڵی سه‌دساڵه‌دا!
ئه‌گه‌ر بێت و له‌ توێی زرێی به‌رگی به‌رتان هه‌ڵپشکوێن
بای سه‌رشێت
یاڵی خاوی ئه‌سپی نیاز
له‌ ملانی ده‌ئاڵۆزێ...
گه‌وره‌کچانی ڕووباری لێل
گه‌وره‌کچانی هه‌زارئه‌ستوونی ئاگرین له‌ ژێر تاقی به‌رزی دووکه‌ڵ!
گه‌وره‌کچانی ئه‌وینی دوور
ڕۆژی بێده‌نگی و کارکردن
شه‌وی شه‌وناڵه‌ و شه‌که‌تی!
گه‌وره‌کچانی به‌ڕۆژ سرکی و نه‌سره‌وتن و
شه‌وانه‌ سه‌رشکسته‌یی!
له‌ باخی ڕاز و خه‌ڵوه‌تی پیاوی کام عیشق
کاتی سه‌مای ڕه‌به‌نانه‌
بۆ شوکرانه‌ی کام فێنکایی نێو هه‌ناوی گڕگرتووتان
شلکه‌باسکی فه‌واره‌ییتان هه‌ڵده‌بڕن؟

به‌ڵام جه‌خار
که‌زی و نیگا
چ بێسه‌مه‌ر
عه‌تری وشه‌ی شاعیرانه‌م
شلوێ ده‌که‌ن.

گه‌وره‌کچانی هاتوچۆی
نێو ده‌شتایی به‌ ته‌مومژ
گه‌وره‌کچانی شه‌رم
شه‌ونم
چه‌ماوه‌یی
مێگه‌له‌مه‌ڕ!
ئه‌و برینه‌ی له‌سه‌ر دڵی ”ئابایی“ بوو
خوێنی تکایه‌ ناو سنگی ئێوه‌ کامتان؟
مه‌مکی کامتان
له‌ به‌هاری بلووغیدا پشکووتووه‌؟
لێوه‌کانتان، ئێوه‌ کامتان
- ده‌پێم بڵێن لێوی کامتان -
به‌ نهێنی عه‌تری ماچی به‌ گیانیدا پژاندووه‌؟
له‌ تاریکه‌شه‌وگارانی نمه‌نمه‌ی بارانباردا - که‌کار نییه‌ -
ئێسته‌ کامتان
به‌خه‌به‌رن
له‌ نێو نوێنی پڕ له‌ توانجی ناهومێدی
له‌ نێو نوێنی ته‌نگوته‌سکی دڵته‌نگیدا
له‌ نێو نوێنی بیری پڕ ژانی ڕازونیاز
هه‌تا یادی – ئه‌و که‌سه‌ی که‌ یادی به‌خێر کانگای ڕق و بوێری بوو –
تا دره‌نگان
گڕی ئاگر
بدره‌وشێنێ
له‌ هه‌رتک چاوی گه‌شتاندا؟

له‌ نێو ئێوه‌ کامه‌ کچتان
- ده‌پێم بڵێن –
له‌ نێو ئێوه‌ کامه‌ کچتان
خه‌نجه‌ری ئابایی ده‌سوون
بۆ ڕۆژی تۆله‌سه‌ندنه‌وه‌؟

ارمان چهارشنبه 11 دی 1392 ساعت 13:14

فقط در مقابل این شعر باید سکوت کرد. و انهای که دشت گرگان و ترکمن صحرا را دیده اند شکوه این اثر هنری را دو چندان درک میکنند.

مرضیه شنبه 11 اردیبهشت 1395 ساعت 22:04

عالیه

mohammad جمعه 19 بهمن 1397 ساعت 07:43 https://barish.persianblog.ir/

نامه شاملو به آقچلی در مورد شعر دختران انتظار

آقای عزیز!
بدون هیچ مقدمه‌ای به شما بگویم که نامه تان مرا بی اندازه شادمان کرد. شادی من از دریافت نامه‌ی شما علل بسیار دارد و آخرین آن عطف توجهی است که به شعر من «از زخم قلب آمان جان» کرده‌اید ... هیچ می دانید که من این شعر را بیش از دیگر اشعارم دوست می‌دارم؟ و هیچ می‌دانید که این شعر عملاً قسمتی از زندگی من است؟

من تراکمه را بیش از هر ملت و هرنژادی دوست می دارم، نمی دانم چرا. و مدت های دراز در میان آنان زندگی کرده‌ام از بندر شاه تا اترک.

شب های بسیار در آلاچیق های شما خفته ام و روزهای دراز در اوبه ها میان سگ ها، کلاه های پوستی، نگاه های متجسس بدبین، دشت های پر همهمه ی سرسبز و بی انتها، زنان خاموش اسرارآمیز و زنگ های تند لباس ها و روسری هایشان، ارابه و اسب های مغرور گردنکش به سر برده ام.

* * *

دختران دشت!

دختران ترکمن به شهر تعلق ندارند (و نمی دانم آیا لازم است این شعر را بدین صورت پاره پاره کنم؟ به هر حال، این عمل برای من در حکم تجدید خاطره ای است.)

شهر، کثیف و بی حصار و پر حرف است. دختران ترکمن زادگان دشتند، مانند دشت عمیقند و اسرار آمیز و خاموش... آن ها فقط دختر دشت، دختر صحرا هستند.

و دیگر ... دختران انتظارند. زندگی آنان جز انتظار، هیچ نیست. اما انتظار چه چیز؟ «انتظار پایان» در عمق روح خود، ایشان هیچ چیز را انتظار نمی کشند. آیا به انتظار پایان زندگی خویشند؟ در سرتا سر دشت، جز سکوت و فقر هیچ چیز حکومت نمی کند. اما سکوت همیشه در انتظار صداست. و دختران این انتظار بی انجام، در آن دشت بی کرانه به امید چیستند؟ آیا اصلاً امیدی دارند؟ نه ! دشت، بی کران و امید آنان تنگ؛ و در خلق و خوی تنگ خویش، آرزوی بی کران دارند؛ چرا که آرزو به هر اندازه که ناچیز باشد، چون به کرانه نرسد، بی کرانه می نماید.

آنان به جوانه های کوچکی می مانند که زیر زره آهنینی از تعصبات محبوسند. اگر از زیر این زره به در آیند، همه تمنّاها و توقعات بیدار می شود. به سان یال بلند اسبی وحشی که از نفس بادی عاصی آشفته شود. روی اخطار من با آن هاست:

از زره جامه تان اگر بشکوفید

باد دیوانه

یال بلند اسب تمنا را

آشفته کرد خواهد

* * *

در دنیا هیچ چیز برای من خیال انگیزتر از این نبوده است که از دور منظره ی شامگاهی او به ای را تماشا کنم.

آتش هایی که برای دفع پشه در برابر هر آلاچیق برافروخته می شود؛ ستون باریک شعله هایی که از این آتش ها برخاسته، به طاقی از دود که آسمان او به را فرا گرفته است می پیوندد ... گویی بر ستون های بلندی از آتش، طاقی از دود نهاده اند! آن ها دختران چنین سرزمین و چنین طبیعتی هستند.

عشق ها از دست رس آنان به دور است. آنان دختران عشق های دورند.

در سرزمین شما، معنای روز، سکوت و کار است. آنان دختران روز سکوت و کارند.

در سرزمین شما، معنای «شب» خستگی است. آنان دختران شب های خستگی هستند.

آنان دختران تمام روز بی خستگی دویدنند.

آنان دختران شب همه شب، سرشکسته به کنج بی حقی خویش خزیدنند.

اگر به رقص برخیزند، بازوان آنان به هیأت و ظرافت فواره ای است؛ اما این فواره در باغ خلوت کدام عشق به بازی و رقص در می آید؟ اگر دختران هندو به سیاق سنت های خویش، به شکرانه ی توفیقی، سپاس خدایان را در معابد خویش می رقصند، دختران ترکمن به شکرانه ی کدامین آبی که بر آتش کامشان فرو ریخته شده است؛ فواره های بازوی خود را به رقص بر افرازند؟ تا این جا، سخن یک سر، برسر غرایز سرکوب شده بود ... اما بی هوده است که شاعر، عطرلغات خود را با گفت و گوی از موها و نگاه ها کدر کند. حقیقت از این جاست که آغاز می شود:

زندگی دختران ترکمن، جز رفت و آمد در دشتی مه زده نیست. زندگی آنان جز شرم «زن بودن»، جز طبیعت و گوسفندان و فرودستی جنسیت خویش، هیچ نیست.

آمان جان (آبائی)*، جان خویش را بر سر این سودا نهاد که صحرا، از فقر و سکوت رهایی یابد، دختر ترکمن از زره جامه ی خویش بشکوفد، دوشادوش مرد خویش زندگی کند و بازوان فواره یی اش را در رقص شکرانه ی کامکاری برافرازد...

پرسش من این است:

دختران دشت! از زخم گلوله یی که سینه ی آمان جان را شکافت، به قلب کدامین شما خون چکیده است؟

آیا از میان شما کدام یک محبوبه ی او بود؟

...

و اکنون که آمان جان با قلبی سوراخ از گلوله در دل خاک مرطوب خفته است، آیا هنوز محبوبه اش او را به خاطر دارد؟ آیا هنوز محبوبه اش فکر و روح و ایمان او را در دل خود زنده نگه داشته است؟

در دل آن شب هایی که به خاطر بارانی بودن هوا کارها متوقف می ماند و همه به کنج آلاچیق خویش می خزند، آیا هیچ یک از شما دختران دشت، به یاد مردی که در راه شما مرد، در بستر خود-در آن بستر خشن و نومید و دل تنگ، در آن بستری که از اندیشه های اسرار آمیز و درد ناک سرشار است- بیدار می مانید؟ و آیا بدان اندازه به یاد و در اندیشه ی او هستید که خواب به چشمانتان نیاید؟ ایا بدان اندازه به یاد و در اندیشه ی او هستید که چشمانتان تا دیرگاه باز ماند و اتشی که در برابرتان- در اجاق میان آلاچیق روشن است- در چشم هایتان منعکس شود؟

بین شما کدام یک

صیقل می دهید

سلاح آمان جان (آبائی)* را

برای

روز

انتقام

* * *

شعر اندکی پیچیده است، تصدیق می کنم ولی ... من ترکمن صحرا را دوست دارم. این را هم شما از من قبول کنید.

شاید تعجب کنید اگر بگویم چندین ماه در قره تپه و قوم چلی و قره داش، کمباین و تراکتور می رانده ام...

به هر حال، من از دوستان بسیار نزدیک شما هستم. از خانه های خشت و گلی متنفرم و دشت های وسیع و کلاه پوستی و آلاچیق های ترکمن صحرا را هرگز از یاد نمی برم.

سلام های مرا قبول کنید.

اگر فرصت کردید این شعر را به زبان محلی ترجمه کنید، خیلی متشکر می شوم که نسخه ای از آن را هم برای من بفرستید. همیشه برای من نامه بنویسید.

این نامه را با فرصت کم نوشته ام؛ دوست خود را عفو خواهید کرد.

احمد شاملو-تهران ١٣٣۶

* آمان جان (آبائی) دبیر ترکمنی‌ بود که‌ نیمه‌های‌ دهه‌ 20 در گرگان‌ به‌ ضرب‌ گلوله‌ کشته‌ شد....

(روحش شاد)