دریای نگاه( فریدون مشیری)

شعر:  دریای نگاه

شاعر: فریدون مشیری  

 

 

به چشمان پریرویان این شهر،

             یه صد امید می بستم نگاهی ،   

                         مگر یک تن ازین نا آشنایان ،  

                                            مرا بخشد به شهر عشق راهی

به هر چشمی - به امیدی که این اوست –

                    نگاه بیقرارم خیره می ماند ،  

                               یکی هم ، زین همه ناز آفرینان ،

                                           امیدم را به چشمانم نمی خواند ! 

غریبی بودم و گم کرده راهی ،

                            مرا با خود به هر سویی کشاندند ،

                                                 شنیدم بار ها از رهگذاران

                                                              که زیر لب مرا دیوانه خواندند ! 

ولی من ، چشم امیدم نمی خفت .

                       که مرغی آشیان گم کرده بودم

                                    ز هر بام و دری سر می کشیدم 
                                                     به هر بوم و بری پر می گشودم. 

امید خسته ام از پای ننشست ،

              نگاه تشنه ام در جستجو بود.

                              در آن هنگامه دیدار و پرهیز ؛

                                                رسیدم عاقبت آنجا که او بود ! 

" دو تنها و دو سر گردان ، دو بی کس "

                    ز خود بیگا نه ، از هستی رمیده ،

                                    ازین بیدرد مردم ، رو نهفته ،

                                                       شرنگ نا امیدی ها چشیده ، 

دل از بی همزبانی ها شکسته ،

                 تن از نا مهربانی ها فسرده ،

                              ز حسرت پای در دامن کشیده ،

                                              به خلوت ، سر به زیر بال برده ،  

" دو تنها و دو سر گردان ، دو بی کس " ،

               به خلوتگاه جان ، با هم نشستند ،

                                   زبان بی زبانی را گشودند ،

                                              سکوت جاودانی را شکستند . 

مپرسید ، ای سبکباران ، مپرسید

                 که این دیوانه از خود بدر کیست ؟

                                   چه گویم ؟ از که گویم ؟ با که گویم؟

                                                      که این دیوانه را از خود خبر نیست. 

به آن لب تشنه می مانم که - نا آگاه

                               به دریای در افتد بیکرانه ،

                                        لبی ، از قطره آبی ، تر کرده ،

                                                   خورد از موج وحشی تازیانه ! 

مپرسید ، ای سبکباران ، مپرسید

                     مرا با عشق او تنها گذارید .

                                      غریق لطف آن دریا نگاهم

                                                       مرا تنها به این دریا سپارید !