قایقی باید ساخت(سهراب سپهری)

شعر : پشت دریاها

شاعر : سهراب سپهری

خواننده : محمد اصفهانی

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به آب

دور خواهم شد از این خاک غریب

که در آن هیچ کسی نیست که دربیشه عشق

قهرمانان را بیدار کند

قایق از تور تهی

و دل از آرزوی مروارید

همچنان خواهم راند

نه به آبی ها دل خواهم بست

نه به دریا پریانی که سر از آب بدر می آرند  

و در آن تابش تنهایی ماهی گیران

 می فشانند فسون از سر گیوهاشان

 همچنان خواهم راند

همچنان خواهم خواند

دور باید شد دور

مرد آن شهر اساطیر نداشت

زن آن شهر به سرشاری یک خوشه انگور نبود

هیچ اینهتالاری سرخوشی ها را تکرار نکرد

چاله ابی حتی مشعلی را ننمود

 دور باید شد دور

شب سرودش را خواند

نوبت پنجره هاست
 

همچنان خواهم خواند

همچنان خواهم راند

پشت دریا ها شهری است

که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است

بام ها جای کبوترهایی است که به فواره هوش بشری می نگرند

دست هر کودک ده ساله شهر شاخه معرفتی است

 مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند

 که به یک شعله به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس ترا می شنود

و صدای پر مرغان اساطیر می اید در باد

پشت دریاها شهری است

که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحرخیزان است

 شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند

پشت دریا ها شهری است

قایقی باید ساخت

نجوا-نبض سرود- ( شادروان « مازیار» )

امروز می خوام براتون یک ترانه زیبا از عشق  و معبود خودم « مازیار(عبدالرضا کیانی‌نژاد-بابلی) » براتون بزارم. اشتباه نکنید خیلی از شما خیال میکردید من توی خواننده پاپ از فرهاد از همه بیشتر خوشم میاد ، البته یه جورایی درست فکر کردید اما اگه زنده یاد مازیار رو کنار بزاریم. ابته هر گلی یه بوی داره ولی گلهای مثل « مازیار » ، « فرهاد » ، « فریدون فروغی » و یا حتی داریوش اقبالی  منحصر به فردند.

فرهاد و مازیار و فریدون فروغی یه جواریی شبه به همند چون:  همه آهنگاشون فوق العاده است، هیچ کدوموشون حتی یه آنگه متوسط نخوندن چه برسه به ضعیف ، هر سه کم خوندن اما بقول شاعر کم گفتند گزیده گفتند چون دُر ، هر سه از ایران نرفتند و به وطنشون پایبند بودند و با همه مشکلات سوختند و ساختند ، و انتها همشون نا به هنگام و غریبانه و بی سرو صدا فوت کردند . صد البته مازیار خیلی زودتر خیلی غریبانه تر. من نمی دونم چرا آهنگای مازیار رو می شنوم دوست دارم یه دل سیر گریه کنم . صداش سوز عجیبی داره ........... برای شادی روحشون دعا کنید.

خواننده : مازیار

از ما و من حذر کن

                           بر خویشتن سفر کن

مانند جویباری

                             در قلب کوهساری

باید رسیده باشی

                              من را ندیده باشی

ازخود مکن کناره

ازخود مکن کناره

وقتی شدی روانه

                                                                             در قلب بیکرانه

باید که راه باشی

                                 هر سو پناه باشی

باید که مرد گردی

                                پیوسته درد گردی

العاقل و اشاره

العاقل و اشاره

در رفتن و رسیدن

                                هنگام خوشه چیدن

باید شکوه باشی

                                   همدرد کوه باشی

باید که عود باش

                                  نبض سرود باشی

این است راه چاره

این است راه چاره

وقتی که میتوانی

                                نا گفته را بخوانی

خورشید را بچینی

                                                                               نادیده را ببینی

درخویشتن بمیری

                                                                          تا عرش پر بگیری

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

شعر : نبض سرود 

مسخ- آینه ( فرهاد- اردلان سرافراز)

شعر: مسخ - آینه ها

شاعر : اردلان سرافراز

خواننده : فرهاد مهراد

می بینم صورتمو تو اینه

با لبی خسته می پرسم از خودم

این غریبه کیه از من چی می خواد ؟

اون به من یا من به اون خیره شدم

باورم نمی شه هر چی می بینم

چشامو یه لحظه رو هم می ذارم

به خودم می گم که این صورتکه

می تونم از صورتم ورش دارم

می کشم دستمو روی صورتم

هر چی باید بدونم دستم میگه

منو توی اینه نشون می ده

می گه این تویی نه هیچ کس دیگه

جای پاهای تموم قصه ها

رنگ غربت تو تموم لحظه ها

مونده روی صورتت تا بدونی
 

حالا امروز چی ازت مونده به جا ؟

اینه می گه تو همونی که یه روز

می خواستی خورشید و با دست بگیری

ولی امروز شهر شب خونه ات شده

داری بی صدا تو قلبت می میری

می شکنم اینه رو تا دوباره

نخواد از گذشته ها حرف بزنه

اینه می شکنه هزار تیکه می شه
 

اما باز تو هر تیکش عکس منه

عکسعا با دهن کجی به هم می گن

چشم امید و ببر از آسمون

روزا با هم دیگه فرقی ندارن

بوی کهنگی می دن تمومشون

زندان( مجتبی کاشانی- م. سالک)

شعر : زندانی

شاعر : زنده یاد مهندس مجتبی کاشانی

ذهن ما زندان است

           ما در آن زندانی

                         قفل آن را بشکن

                                      در آن را بگشای

                                                   و برون آی ازین دخمه ظلمانی

نگشایی گل من

         خویش را حبس در آن خواهی کرد

                               همدم جهل در آن خواهی شد

                                        همدم دانش و دانایی محدوده خویش

و در این ویرانی

        همچنان تنگ نظر می مانی

هر کسی در قفس ذهنی خود زندانی است

                                 ذهن بی پنجره دود آلود است

                                                 ذهن بی پنجره بی فرجام است

بگشاییم در این تاریکی روزنه ای

            بگذاریم زهر دشت نسیمی بوزد

بگذاریم ز هر موج خروشی بدمد

           بگذاریم که هر کوه طنینی فکند

بگذاریم ز هر سوی پیامی برسد

                بگشاییم کمی پنجره را

                             بفرستیم که اندیشه هوایی بخورد

                                               و به مهمانی عالم برود

                                             گاه عالم را درخود به ضیافت ببریم

بگذاریم به آبادی عالم قدمی

           و بنوشیم ز میخانه هستی قدحی

طعم احساس جهان را بچشیم

             و ببخشیم به احساس جهان خاطره ای

ما به افکار جهان درس دهیم

               و زافکار جهان مشق کنیم

                                   و به میراث بشر

                                            دین خود را بدهیم

                                                     سهم خود را ببریم

خبری خوش باشیم

               و خروسی باشیم

                       که سحر را به جهان مژده دهیم

نور را هدیه کنیم

            و بکوشیم جهان

                       به طراوت و ترنم

                              تسکین و تسلی برسد

و بروید گل بیداری، دانایی، آبادی

        در ذهن زمان

               و بروید گل بینایی، صلح، آزادی، عشق

                                                          در قلب زمین

ذهن ما باغچه است

                     گل در آن باید کاشت

                                    و نکاری گل من

                                          علف هرز در آن میروید

زحمت کاشتن یک گل سرخ

                     کمتر از زحمت برداشتن

                                         هرزگی آن علف است

گل بکاریم بیا

               تا مجال علف هرز فراهم نشود

بی گل آرایی ذهن

نازنین ؛

          نازنین ؛

                     نازنین

                      هرگز آدم ، آدم نشود.

نگاه معلم ( مجتبی کاشانی)

مجتبی کاشانی در سال 1327 در خانواده ای معمولی در مشهد به دنیا آمد . پس از اخذ دیپلم جهت ادامه تحصیل در رشته اقتصاد وارد دانشگاه شیراز شد . و در سال ا356 فوق لیسانس خود را از مرکز مطالعات مدیریت وابسته به دانشگاه هاروارد دریافت نمود و در سالهای 1356و 1367و 1369، به ترتیب دوره های مدیریت صنعتی ،‌مهندسی صنایع و کنترل کیفیت فراگیر را در ‍ژاپن گذراند . حس نوع دوستی و عدالت خواهی از مواردی بوده که همیشه او را تحت تاثیر قرار میداده و این را در همه آثارش می توان مشاهده نمود .
او در شعر نو هم به موفقیت هایی رسید.تاکنون هفت کتاب با نام های : از خواف تا ابیانه ،‌بارن عشق ، به آیندگان ، روزنه ، پل ، عشق بازی به همین آسانی ست ،‌خویشتن را باور کن و دو کتاب در رابطه با مدیریت : از گاراژ تا کلینیک ، نقش دل در مدیریت، از این مدیر فیلسوف و شاعر منتشر شده . کاشانی مدیر صنعت و مشاور صنعت بود و با همه خشونت ها صنعت ،‌او یک شاعر بود . کاشانی می گوید :‌ به دلیل اینکه هنر و کار از هم جدا شده اند ما اکنون با مشکل رو به رو هستیم و یکی از خصوصیاتی که در کمتر هنرمندی می توان یافت ، الفت دادن و گره زدن شعر با جریانات زندگی اجتماعی است

شعر : نگاه معلم( مدرسه عشق )

شاعر : زنده یاد مهندس مجتبی کاشانی ( سالک)

در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که در آن همواره اول صبح                                           
به زبانی ساده
مهر تدریس کنند،
و بگویند خدا
خالق زیبایی
و سراینده عشق
آفریننده ماست.
مهربانیست که ما را به نکویی
دانایی
زیبایی
و به خود می خواند
جنتی دارد نزدیک، زیبا و بزرگ
دوزخی دارد- به گمانم
کوچک و بعید
در پی سودا نیست
که ببخشد ما را
و بفهماندمان،
ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست

در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که خرد را با عشق
علم را با احساس
و ریاضی را با شعر
دین را با عرفان
همه را با تشویق تدریس کنند

لای انگشت کسی
قلمی نگذارند
و نخوانند کسی را حیوان
و نگویند کسی را کودن
و معلم هر روز
روح را حاضر و غایب بکند
و به جز ایمانش
هیچکس چیزی را حفظ نباید بکند
مغزها پرنشود چون انبار
قلب خالی نشود از احساس
درس هایی بدهند
که به جای مغز، دلها را تسخیر کند.
از کتاب تاریخ
جنگ را بردارند
در کلاس انشاء
هر کسی حرف دلش را بزند
«غیرممکن» را از خاطره ها محو کنند
تا، کسی بعد از این
باز همواره نگوید: «هرگز»
و به آسانی همرنگ جماعت نشود.

زنگ نقاشی تکرار شود
رنگ را در پائیز تعلیم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگی را در رفتن و برگشتن
از قله کوه
و عبادت را در خدمت خلق
کار را در کندو
و طبیعت را در جنگل و دشت.
مشق شب این باشد
که شبی چندین بار
همه تکرار کنیم:
عدل
آزادی
قانون
شادی...
امتحانی بشود
که بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده ایم
در مجالی که برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
که در آن آخر وقت
به زبانی ساده
شعر تدریس کنند
و بگویند که تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما.

 می‌شود، سبز بود با یک برگ

می‌شود، شد بهار با یک گل

از دل یک شکوفه شادی کرد

دل به سودای یک شقایق داد