نجوا-نبض سرود- ( شادروان « مازیار» )

امروز می خوام براتون یک ترانه زیبا از عشق  و معبود خودم « مازیار(عبدالرضا کیانی‌نژاد-بابلی) » براتون بزارم. اشتباه نکنید خیلی از شما خیال میکردید من توی خواننده پاپ از فرهاد از همه بیشتر خوشم میاد ، البته یه جورایی درست فکر کردید اما اگه زنده یاد مازیار رو کنار بزاریم. ابته هر گلی یه بوی داره ولی گلهای مثل « مازیار » ، « فرهاد » ، « فریدون فروغی » و یا حتی داریوش اقبالی  منحصر به فردند.

فرهاد و مازیار و فریدون فروغی یه جواریی شبه به همند چون:  همه آهنگاشون فوق العاده است، هیچ کدوموشون حتی یه آنگه متوسط نخوندن چه برسه به ضعیف ، هر سه کم خوندن اما بقول شاعر کم گفتند گزیده گفتند چون دُر ، هر سه از ایران نرفتند و به وطنشون پایبند بودند و با همه مشکلات سوختند و ساختند ، و انتها همشون نا به هنگام و غریبانه و بی سرو صدا فوت کردند . صد البته مازیار خیلی زودتر خیلی غریبانه تر. من نمی دونم چرا آهنگای مازیار رو می شنوم دوست دارم یه دل سیر گریه کنم . صداش سوز عجیبی داره ........... برای شادی روحشون دعا کنید.

خواننده : مازیار

از ما و من حذر کن

                           بر خویشتن سفر کن

مانند جویباری

                             در قلب کوهساری

باید رسیده باشی

                              من را ندیده باشی

ازخود مکن کناره

ازخود مکن کناره

وقتی شدی روانه

                                                                             در قلب بیکرانه

باید که راه باشی

                                 هر سو پناه باشی

باید که مرد گردی

                                پیوسته درد گردی

العاقل و اشاره

العاقل و اشاره

در رفتن و رسیدن

                                هنگام خوشه چیدن

باید شکوه باشی

                                   همدرد کوه باشی

باید که عود باش

                                  نبض سرود باشی

این است راه چاره

این است راه چاره

وقتی که میتوانی

                                نا گفته را بخوانی

خورشید را بچینی

                                                                               نادیده را ببینی

درخویشتن بمیری

                                                                          تا عرش پر بگیری

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

دیگر چرا نظاره

شعر : نبض سرود