فریاد ( بیاد م- اخوان - ث)

شعر: فریاد

شاعر: مهدی اخوان ثالث

خواننده: استاد شجریان

مهدی اخوان ثالث  در سال 1307 در مشهد به دنیا آمد . وی پس از تحصیل در رشته آهنگرى ، هنرستان را به پایان برد و به کار آهنگرى مشغول شد. سپس وارد رشته ادبى دبیرستان شاهرضا شد و در پایان سال به تهران آمد و براى نظام وظیفه معافى دو ساله گرفت و به استخدام آموزش و پرورش روستایى درآمد و براى تدریس به یکى از روستاهاى ورامین رفت. اخوان در سال 1329 با دخترعمویش ازدواج کرد و سال بعد براى کار معلمى به لویزان تهران آمد و در همین سال مجموعه شعرهاى کلاسیکش را که اغلب در قالب غزل بود، با عنوان «ارغنون» منتشر کرد.وی در سال 1332 مدال طلاى مسابقه شعر فستیوال جوانان دموکرات را دریافت کرد و به کشور رومانى دعوت شد که به این سفر نرفت.

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی جانسوز.

 هر طرف می سوزد این آتش،

 پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود.

من به هر سو می دوم گریان،

 در لهیب آتش پر دود؛

وز میان خنده هایم تلخ،

  و خروش گریه ام ناشاد،

از دورن خسته ی سوزان،

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ی فریاد!

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشی بی رحم.

 همچنان می سوزد این آتش ،

نقشهایی را که من بستم به خون دل،

 بر سر و چشم در و دیوار ،

در شب رسوای بی ساحل.

وای بر من ، سوزد و سوزد

 غنچه هایی را که پروردم به دشواری،

در دهان گود گلدانها ،

روزهای سخت بیماری.

از فراز بامهاشان ، شاد ،

دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب،

بر من آتش به جان ناظر .

در پناه این مشبک شب .

من به هر سو می دوم ،

 گریان ازین بیداد.

 
 می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!

 
 وای بر من ، همچنان می سوزد این آتش  

آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان؛

و آنچه دارد منظر و ایوان.

 من به دستان پر از تاول  

این طرف را می کنم خاموش،

وز لهیب آن روم از هوش؛

ز آندگر سو شعله برخیزد ، به گردش دود.

 تا سحرگاهان ، که می داند، که بود من شود نابود.

 
 خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،

 صبح از من مانده بر جا مشت خکستر ؛

وای ، ایا هیچ سر بر می کنند از خواب،

مهربان همسایگانم از پی امداد ؟

سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد .

می کنم فریاد ، ای فریاد ! ای فریاد!

احمدک(؟؟؟ بیاد پا برهنه های مدرسه)

نمیدونم این شعر دقیقاً واسه کیه اما یه آشنایی قسمتهای از این شعرو به عنوان شعر احمد شاملو بهم نشون داد اما از طرفی تو جشن فارغ التحصیلص دانشگاه مجری این شعر کامل رو بعنوان شعر خسرو گلسرخی معرفی کرد یکی هم گفت شاعرش یه معلم کرمانی هست. بحر حال مهم شعر هست که فوق العاده  زیبا و تاثیر گذاره. من هر بیت رو به دو قسمت تقسیم کردم تا خوندنش راحتر بشه. از کسانیم که شاعر یا به نواقص احتمالی این شعر واقفند خواهش میکنم کمکم کنند. 

شعر: احمدک

شاعر: ؟؟

معلم چو آمد بنا گه کلاس

                چو شهری فروخفته خاموش شد

سخنهای ناگفته کودکان

                     به لب نارسیده فراموش شد

معلم زکار مداوم مدام

                 غضبناک و فرسوده و خسته بود

جوان بود و در عنفوان شباب

                  جوانی از او رخت بر بسته بود

سکوت کلاس غم آلود را

                      صدای درشت معلم شکست

ز جا احمدک جست و بند دلش

                   بدین بی خبر بانک ناگه گسست

بیا احمدک درس دیروز را بخوان

                        تا ببینم که سعدی چه گفت

ولی احمدک درس نا خوانده بود

                     به جز آنچه دیروز آنجا شنفت

عرق چون شتابان سرشک یتیم

                   خطوط خجالت برویش نگاشت

لباس پر از وصله و ژنده اش

                       بروی تن لاغرش لرزه داشت

زبانش به لکنت بیفتاد و گفت ،

                        بنی آدم اعضای یکدیگر اند

وجودش به یکباره فریاد کرد ،

                       که در آفرینش ز یک گوهرند

در اقلیم ما رنچ بر مردمان

                          زبان دلش گفت بی اختیار

چو عضوی بدرد آورد روزگار

                           دگر عضوها را نماند قرار

تو کز ، کز ، تو کز وای یادش نبود 

                 جهان پیش چشمش سیه پوش شد

سرش را به سنگینی از روی شرم

                       بپائین بیفکند و خاموش شد

ز اعماق مغزش بجز درد و رنج

                            نمی کرد پیدا کلام دگر

در آن عمر کوتاه او، خاطرش

                           نمی داد جز آن پیام دگر

ز چشم معلم شراری جهید

                               نماینده آتش خشم او

درونش پر از نفرت و کینه گشت

                      غضب میدرخشید درچشم او

چرا احمد کودن بی شعور ،

                          معلم بگفتا به لحن گران

نخواند ی چنین درس آسان ،

              بگو مگر چیست فرق تو با دیگران

عرق از جبین احمدک پاک کرد

                      خدایا چه میگوید آموزگار

نمی بیند آیا که دراین میان

                       بود فرق ما بین دار وندار

چه گوید ؟ بگوید حقایق بلند

          به شهری که از چشم خود بیم داشت

بگوید که فرق است ما بین او و آنکس

                    که بی حد زر و سیم داشت

به آهستگی احمد بی نوا

                  چنین زیر لب گفت با قلب چاک

که آنها بدامان مادر خوشند و من

                        بی وجودش نهم سر بخاک

به آنها جز از روی مهر و خوشی

                   نگفته کسی تا کنون یک سخن

ندارند کاری بجز خورد و خواب

                      به مال پدر تکیه دارند و من

من از روی اجبار و از ترس مرگ

                کشیدم از آن درس بگذشته دست

کنم با پدر پینه دوزی وکار

                 ببین دست پر پینه ام شاهد است

سخنهای او رامعلم برید

                 هنوز او سخنهای بسیار داشت

دلی از ستمکاری ظالمان نژند

                     و ستم دیده و زار داشت

معلم بکوبید پا بر زمین ،

               که این پیک قلب پر از کینه است

بمن چه که مادرزکف داده ای ؟

             بمن چه که دستت پر از پینه است

یکی پیش ناظم رود با شتاب

                   بهمراه خود یک فلک آورد

نماید پر از پینه پاهای او

                  ز چوبی که بهر کتک آورد

دل احمد آزرده و ریش گشت

                    چو او این سخن از معلم شنفت

ز چشمان او کور سوئی جهید

                   بیاد آمدش شعر سعدی و گفت

ببین ، یادم آمد دمی صبر کن

                     تامل ، خدا را ، تامل ، دمی

تو کز محنت دیگران بی غمی

                      نشاید که نامت نهند آدمی

زندگی را بدرود خواهم گفت(بیاد فرهاد)

فرهاد می خواست در تابستان برود  و  در تابستان هم خفت .

مطمئن بود که دوباره پاییز را نخواهد دید و گرنه نمی خواند “بر شنهای تابستان زندگی را بدرود خواهم گفت“.می گفت از مرگ نمی هراسم بارها بس بسیار با او روبرو شده ام.سالها بود که انتظارش را می کشید .می گفت من یک قوری شکسته صد بار بند زده شده ام . می گفت سلیمانم.پیکرم بر عصایم لمیده و تا موریانه عصا را از بین نبرد هیچ کس باور نمی کند که سالهاست مرده ام.می گفت فرهاد سالهاست که مرده و معشوق هاش است که در ظاهر فرهاد می خواند و می نوازد.راستی معشوقه اش چه می کند؟از امروز چگونه می تواند زیر سقفی که صدای خسته معشوقش آن را معنی می کرد زندگی کند؟

راستی چه کسی به خود این اجازه را خواهد داد که کلاویه های سازش را بفشارد؟چه کسی می تواند جا پای او بگذارد؟چند سال یا چند قرن دیگر فرهادی دیگر متولد خواهد شد؟دیگر چه کسی پیدا می شود  که در آوازش از محمد(ص) دادخواهی و مردمش را بیدار کند و سکوت دیرینه اش را با “مرغ سحر“ بشکند؟

فرهاد دیگری زاده می شود که وقتی از “دخت شرمگین امید،ایران“ می خواند چشمانش خیس شود؟چه کسی زاده خواهد شد که وطنش را به هیچ نفروشد و آرزو کند که “ای کاش آدمی وطنش را همچون بنفشه ها می شد با خود ببرد هر کجا که خواست“؟نه هیچ کس،هیچ کس جای او را نخواهد گرفت.او نمرده است مگر زندگی هنرمند در اثرش معنی نمی شود؟ پس او می ماند.تا روزی که جمعه باشد او زنده است.گنجشگک اشی مشی پرواز می کند،نمی میرد.( اشکان خواجه نوری - روزنامه حیات نو  )

فرهاد ۲۹ دی ۱۳۲۲ در تهران متولد شد. پدرش رضا مهراد، کاردار ایران در کشورهای عربی بود. پس از انتشار آلبوم «برف»، فرهاد درصدد تهیه آلبومی با نام «آمین» بود که ترانه‌هایی از کشورها و زبان‌های مختلف را در بر می‌گرفت. اما از مهرماه ۱۳۷۹ بیماری او جدی شد. فرهاد به بیماری هپاتیت سی مبتلا بود و در نتیجهٔ عوارض کبدی ناشی از آن در خرداد ۱۳۸۱ برای درمان به لیل در فرانسه رفت و در ۹ شهریورهمان سال پس از مدتی اغما در بیمارستان، در سن ۵۹ سالگی درگذشت و در ۱۳ شهریور در گورستان تیه در پاریس دفن شد. ( دایره المعارف ویکی پدیا)

شعر: زندگی را بدرود خواهم گفت 

شاعر: فریدون رهنما 

خواننده: زنده یاد فرهاد 

 

گرم و زنده بر شنهای تابستان

                                          زندگی را بدرود خواهم گفت

گرم و زنده بر شنهای تابستان

                                         زندگی را بدرود خواهم گفت

تا قاصد میلیونها لبخند گردم .

                         تابستان مرا در بر خواهد گرفت

                                                  و دریا دلش را خواهد گشود

تا قاصد میلیونها لبخند گردم .

                        تابستان مرا در بر خواهد گرفت

                                                    و دریا دلش را خواهد گشود

زمان در من خواهد مرد

                      و من بر زمان خواهم خفت

                                                زمان در من خواهد مرد

                                                               و من بر زمان خواهم خفت

زمان در من خواهد مرد

                    و من بر زمان خواهم خفت

                                            آه.

                                               زمان در من خواهد مرد

                                                               و من بر زمان خواهم خفت

تو را من چشم در راهم( نیما)

شعر: تو را من چشم در راهم

شاعر : نیما ( زنده یاد علی اسفندیاری)

تو را من چشم در راهم شبا هنگام

که می گیرند در شاخ «تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی

وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛

تو را من چشم در راهم.

شبا هنگام ، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام.

گرم یاد آوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم؛

تو را من چشم در راهم .

دار وگ( نیما یوشیج)

شعر: داروگ

شاعر: شادروان نیما یوشیج

خواننده : استاد شجریان

خشک آمد کشتگاه من

در جوار کشت همسایه

گرچه می گویند: (( می گریند روی ساحل نزدیک

سوگواران در میان سوگواران))

قاصد روزان ابری،داروگ،کی می رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نیست

در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست

و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد

- چون دل یاران که در هجران یاران-

قاصد روزان ابری، داروگ ، کی می رسد باران؟